Informatie
We doen dit jaar (2023) voor het eerst mee. De stal staat achter ons raam dus loop gerust de 10 stappen door onze tuin naar het raam toe.
De stal is van gips, gekocht door mijn oma Barbara Verhorstert. Ze heeft deze rond 1930 gekocht bij de marskramer die langs de boerderijen reed. Ze woonden ver buiten het dorp Sevenum op een boerderij (Limburg). In die tijd had bijna niemand een auto en water kwam uit de put buiten. Er was nauwelijks voedsel om alle veertien kinderen eten te geven. Vaak was er maar één maaltijd per dag voor iedereen beschikbaar. Alles werd met de hand gemaakt: lakens voor op je bed, je kleding, een schort, je sokken. Truien werden uitgehaald en van de wol werd wat nieuws gemaakt. En niet voor iedereen was er een stoel om aan tafel te zitten: er werd staand gegeten. Ook het werk op de boerderij werd met de hand gedaan. Geen tractor, geen machines, geen stroom; het is bijna niet voor te stellen.
In deze armoede is de onverantwoorde uitgave gedaan door mijn oma voor een kerststal. Mijn moeder erfde de stal en als kind mocht ik deze in een doos onder de kerstboom neerzetten (1969). Ik vond het een waar feest.
Kerstliedjes zingen, we hadden stroom, er hingen gekleurde lampjes in de boom. En 's nachts om 24.00 uur naar de kerk.
Toen ik de stal kreeg, hebben we deze laten restaureren. De vier herders hadden lelijk gelijmde hoofden, de handen van Maria waren afgebroken en de kameel was beschadigd. De restaurateur twijfelde of het de moeite waard was. Het was immers maar een kerststal van gips. Maar voor ons had de stal waarde: de les om onze huidige rijkdom niet zomaar achteloos te accepteren, respect te hebben voor elkaar en vooral hard te werken, en goed te zorgen voor jezelf maar ook voor de mensen om je heen.
Ook onze kinderen vonden het een feest om alle beelden uit te pakken en een plekje te geven (1994). De engel zingt "Gloria in Excelsis Deo": Ere zij God in den Hoge en vrede op aarde.